Τάφοι

Τάφοι των προγόνων μου χαμένοι,
σ΄ένα γυρολόγο που πεθαίνει
δώστε αγκαλιά, σμάρι τα φιλιά.
Ζευς Σωτήρ και μύγες ανασταίνει.

Βράχια της Λεσίνας αγιασμένα,
πάνω σας θεόρατη αντέννα,
πιάνει μια χαρά σήμα. Η φθορά,
σήμερα πρωτάγγιξε κι εμένα.

Τάφοι των προγόνων μου σκαμμένοι,
που ναι τα κτερίσματα καημένοι;
Που ναι τα σπαθιά; Που τα χαϊμαλιά;
Που και το κατάχρυσο σας χτένι;

Όλα τα σηκώσαν τυμβωρύχοι.
Χρόνος τα κοκάλια τώρα λείχει.
Ήρθα μοναχός σαν ωδής αχός,
μόνο βιος μου κάτι γλίσχροι στίχοι.

Τάφοι των προγόνων μου γερμένοι,
σ΄ένα μπαγαπόντη που μακραίνει
κάπως βιαστικά, είδη βρεφικά
πρέπουν του  παρά το μαύρο γένι.