Ο Σαλπιγκτής

 

Τις φλέβες μου πως μάργωσες δρολάπι,
φυσώντας απ΄των Πόλων τη σιγή;
Μ΄αλάτι πασπαλίζω την πληγή,
τώρα που πίστη μου σπορί σινάπι.

Τα λείψανα της μνήμης σκονισμένα,
σε θήκες περιμένουν στωϊκά,
νυστέρι να χωθεί στα σωθικά,
τα πάλαι τους πολυτραγουδισμένα.

Χειμώνες, καλοκαίρια μ΄ένα φίδι,
πορεύτηκα χωρίς να δαγκωθώ.
Μου το ΄χε πει γριφώδης η Κλωθώ:
«Γεννήθηκες ετών εξήντα ήδη».

Εκείνο το βαλσάκι για φονιάδες,
μονάχος θα κηρύξω στους καιρούς,
που κάποιοι νοματίσαν ζοφερούς,
εγώ ως σαλπιγκτής μπροστά σε δάδες.