Δεκαπενταύγουστος Θρήνος

Μια Κυριακή θυμήθηκες τα λόγια της μητέρας:
«Αύγουστο μήνα θα χαθώ μέσα σε αντηλιά»
Κι ανοίγοντας παράθυρα να μπει φρέσκος αγέρας
Το μάγουλο σου χάραξαν αόρατα φιλιά

Πια κατοικούνε θάλασσες εκείνο το σαλόνι

Με το παλιό τηλέφωνο και τις βαριές φωνές 
Που κάποτε σε γύρευαν κι αυτή καλά και σώνει
Να σε φυλάξει: «Κόρη μου τι θες τις ηδονές»

Κι είχε σκοτάδι στρέμματα σπαρμένο μες στης ρόμπας

Την επαρχία δίνοντας του σκώρου μια μονιά
Στραβογερμένη πάντοτε στ΄απόνερα της σόμπας
Που τη φωτούσε άνοιξη, θέρος και χειμωνιά

Κι ένα πρωί κολλήσανε νεκρόσημο στην πόρτα

Με τα λογάκια τα σωστά Τα Τέκνα Οι Συγγενείς
Κι ήτανε μέρες Παναγιάς που στάζανε ιδρώτα
Κι ήταν ψυχρά τα μάνταλα της κάσας της φτενής

Μια Κυριακή θυμήθηκες τα λόγια της μητέρας:
«Οι πυρκαγιές ανάβουνε να κάψουνε καρδιές
Μα πιο πολύ ανάβουνε να κάψουνε το τέρας
Που σεργιανά οσμίζοντας λιβάνι τις βραδιές»