Cine ΑΣΤΗΡ

Στο θερινό το σινεμά με τα βραχνά τριζόνια,
το καλοκαίρι κύλησε λες κι ήτανε νερό,
κι όταν τ΄Οκτώβρη οι ριπές τρεμίσαν τα σεντόνια,
ασπρόμαυρο προβλήθηκε το φιλμ το λαμπερό.

Να ο πατέρας πρωινός να καβαλάει το μπούσι,
για τη δουλειά παγαίνοντας κομμάτι σκυθρωπός,
κι ευθύς στην δεύτερη σκηνή, να η μάνα, το λεφούσι,
να σιγυρίζει για σχολειό, παντός καιρού σκοπός.

Κι εγώ μ΄ένα χαμόγελο να ξέρω από τότες,
πως όλα εδώ πλερώνονται με θάνατο ωμό,
ζαβό παιδάκι μια σταλιά σ΄αγκυλωμένες ρότες,
παράξενο λατρεύοντας Θεό δίχως βωμό.

Πόσους μπορεί ο άνθρωπος στη γη σταυρούς να πήξει;
Σημάδια πόσα  ν΄ανεχτεί στο δέρμα το φτενό;
Πολλούς… Πολλά… Ο ποιητής το στόμα σαν ανοίξει,
γνωρίζει πως να ψωμιστεί απ΄το κενό κενό.

Στο θερινό το σινεμά μαζέψαν την οθόνη,
και γάλα τα χαλίκια του, σαπούνι οι βραγιές,
κι εκεί που τώρα χασαπιό πραμάτια του απλώνει,
μπορείς κιμά να ΄ξηγηθείς τ΄ «ΑΣΤΕΡΑ» τις βραδιές.