Ελπίδα

Μ΄ένα καφέ ξορκίζω τον Μορφέα,

πριν ξανοιχτώ στων τρόμων το στρατί.

Μια μελωδία, (μάλλον του Σατί)

και να εμπρός μου τ΄άρρητου η μαία,

 

με χέρια μες στο αίμα να μου γνέφει,

πως πάντα η ελπίδα η σαλή,

Θ΄απλώνει τ΄Αλαδίνου το χαλί,

για να βαδίζω σίγουρα στα νέφη.