Το τελευταίο βαλσάκι

 

Δεν θέλω να μιλώ για τα παλιά.

Τη σακοράφα, χείλια μου να ράψω.

(Θα βρέχει φονικό τη Πασχαλιά).

Αβγά λοιπόν μιας χίμαιρας ας βάψω,

 

προτού σταθεί του Γιούδα η μορφή,

απάνω στα γυαλιά των παραθύρων.

Πάει καιρός που μόνη μου τροφή,

μέλας ζωμός με τρίματα ονείρων.

 

Μεσάνυχτα. Το Σύμπαν απεργεί,

δυσοίωνο, τραυλό, ξεχειλωμένο.

Συντρόφια μου η Ώζε κι ο Πέερ Γκύντ,

στης νιότης το τσαρδί το στοιχειωμένο.

 

Η άνοιξη πικρότατη ελιά,

μου μούδιασε το στόμα. Πώς να κρίνω

αν με βαστάξει πάνω η θηλιά;

Τα μάτια ακουμπώ στο κομοδίνο.