Ο Δευκαλίων

 

Θ΄ ανάψουν πάλι κίβδηλα λαμπιόνια,

θα βγούνε μασκαράδες στα καντούνια.

Πουτάνες, νταβατζήδες, ροζ γουρούνια,

με λίπος θα βουλώσουν τα σιφώνια.

 

Καρδιές, σταματημένες σε θαλάμους

νοσοκομείων. Νύχτα του Ασώτου.

Ο ποιητής θα φρίξει στη Διδότου,

πιασμένος απ΄αόρατους πλοκάμους.

 

Κι ένα σπασμένο τμήμα φωνογράφου,

τη βία θα δεχτεί των Ουρανίων.

Ποιος Μωυσής; Εγώ ο Δευκαλίων,

τα μυστικά κονδύλια κάθε τάφου,

 

στις πρωινές θα δώσω εφημερίδες.

(Τα σχόλια να μένουν). Μες στη ζάλη,

περνώ απαρατήρητος και πάλι,

τραβώντας για τις πάτριες θυρίδες.