Μια Κυριακή

 

 

Μια Κυριακή που τα πουλιά θα πέφτουνε,

νεκρά στην υψικάμινο της Γκέμμας,

πισθάγκωνα οι Κήρες θα με δέσουνε:

« Τον ύστατο χρησμό για ξήγησε μας».

 

Με το κασκέτο του σαλού στο χέρι μου,

καρδιά εκτεθειμένη σε προθήκη,

θα μουρμουρίσω άσματα του έρημου

στρατιώτη, πριν της σάλπιγγας τη φρίκη.

 

Οι λαγκαδιές θα γίνουν το καλύβι μου,

βουνοκορφές κελί και μοναστήρι,

στον Καραγκιόζη πάντα του Χαρίδημου,

η μοναξιά βαστούσε κλαδευτήρι.

 

Κι ένα πρωί στης Πρέβεζας την ύφεση,

προφέροντας σεμνά το όνομα του,

με το παλιo-Bayard του Κώστα επίθεση,

θα κάνω στις προνύμφες του θανάτου.