Γυμνοπαιδίες

 

Γυμνά παιδιά, κιτάπια επτασφράγιστα,
στων Ιδαλγών τις τρύπιες  Ουτοπίες.
Βάστα καρδιά… Εγώ με τόνο Άριστα,
τόσων ετών πως χάλασα φιλίες;

Σικελιανός των Άστρων και της Ποίησης,

εντός μου κάθε δείλι ξαποσταίνει.
Πενήντα χρόνια κύλησαν… Της μύησης
το χνώτο, σαν νεκρός βρωμά και  ζέχνει.

Η στράτα η μεγάλη προς Ερέτρια,

σε τσιμινιέρα τώρα τερματίζει.
Ψυχή, της σάρκας δούλα κι υπηρέτρια,
τι να ΄ναι αυτό που τρώει σε και σαπίζει;

Γυμνά παιδιά μια μέρα θα γυρίσουνε

πλευρό και χαρτωσιά μέσα στη βλέννα,
με θλίψη μεστωμένη να μιλήσουνε,
για σένα Περσεφόνη και για μένα.