Καληνυχτιά

 

Καληνυχτιά σ΄αφήνω και πορεύομαι,

για σπήλια λαγγεμένα από λύρα.
Τον θάνατο σα πρώτα εμπιστεύομαι,
αυτός πια τ΄αποκούμπι μου και μοίρα.

Πρωτοχρονιά βροντώντας το κηρύκειο,

σε βρώμικα τραπέζια καφενείων,
θε ν΄ακουστεί ψαλμός κι απολυτίκιο:
«Εσύ ο μολυντής Ελευσινίων ».

Και ξαφνικά στα δεύτερα πατώματα,

γραμμόφωνο στριγκό θα πάρει φόρα,
ρεμπέτικα παλιά και Ηπειρώτικα:
«Για πού τη ρότα δόλιε-Πυθαγόρα;»

Καληνυχτιά σ΄αφήνω. Λίγο έμεινε...

(Καθώς μου πρέπει μάτι σαν κοπίδι).
Όση ψυχή εντός μου φίλε κέρινε,
σου δίνω να ταιριάξεις αντικλείδι.