Προκάρδιον Άλγος

 
Δίχως μια λέξη πάγια ζαλώθηκα,

Σάββατο Μέγα πριν την εκκλησία.
Πήρα σβουνιές, ατός μου μουτζουρώθηκα
και τρέχοντας προς τη φωτοχυσία

των Ουρανών με τα σπορτέξ σαν άνεμος,

για μια στιγμή παρέλυσε η γλώσσα.
Μπροστά μου σκαλωσιά και υψικάμινος,
ανδράποδα, βιολιά, bandiera rossa

και μια θηλιά ταγμένη σε αιώρηση

ως να ‘γνεφε: «Την κάρα σου αρνήσου».
(Πανέτοιμος εγώ για αναχώρηση,
στις τσέπες μου συνάλλαγμα της Νήσου

και χάρτης οδικός). Πυροτεχνήματα

τα τέλη συνοδεύανε με χάρη.
Ο Ρέφερι μου γκρίνιαξε για βήματα,
κλωτσώντας το σκαμνί ίδια μουλάρι.