Πρωϊνή Αναχώρηση

Ήταν Βαγιών που ο Σκακιστής με ξύπνησε νωρίς,
τραντάζοντας της  κλίνης μου τους πόδες μανιασμένα:
«Το τέρμα δες κατάματα, να στρέψεις δε μπορείς,
τι τα πιο φίνα πιόνια σου τα ΄χω μπλοκαρισμένα ».

Τα μάτια μου τρεμόπαιξα κι εγέρθηκα χλωμός,
για να σταθώ λιγόψυχα στις όχθες του καθρέφτη
σα μοναχός που κιότεψε: «Είσαι κομμάτι ωμός
μου φαίνεται κι έχεις θωριά δεινού κατσικοκλέφτη».

Πατούμενο, ρεπούμπλικα, κοστούμι σταυρωτό
και μια γραβάτα ξέθωρη του μπάτη του πατέρα:
«Να σε τρατάρω φύγαμε καφέ και παγωτό,
έτσι κι αλλιώς, πάντα εσύ την πάνω έχεις χέρα».».

«Άσε τα φληναφήματα, κεράσματα κι αυτά
που λέγουν πάντα οι θνητοί, την κρίσιμη τους ώρα.
Σαν άνδρας τώρα θάρεψε που έχει απαυτά
και πιάσου από το μπράτσο μου. Τρανή μπρος ανηφόρα».