Άρνηση

Στων μοναχών τα μνήματα περπάτησα συχνά,

τη γόπα μου προσφέροντας σ΄αχνές φωτογραφίες,
κι όπως ποδάρια ξέσερνα τρεμάμενα κι ισχνά,
διάβαζα στ΄άσπρα μάρμαρα σωρό βιογραφίες.

Πως να λακίσω η σκέψη μου, με τι να πορευτώ
που να μην γίνεται θηλιά και φίδι μες στον ύπνο,
μα λίγο πριν την έξοδο με στάρι διαλεχτό,
όλης της Πλάσης οι νεκροί μου στρώνανε τον δείπνο.

«Ελθέ σιμά και πλάγιασε, τη μάντρα μη διαβείς.
Ωραία παραδώσου μας, καντήλι να ΄χεις φάρο.
Μιλά το πράμα μόνο του… Πεσμένη είσαι δρυς,
πλην βρες σε μας υπόστεγο να στρίβεις το τσιγάρο».

Κι εγώ που το καλύβι μου το είχα σε γκρεμό,
με μια φωτιά στα σπλάχνα του κακοσυντηρημένη,
τους φλόμωνα: «Λογάκια σας γιορντάνι στο λαιμό,
μα όσο κι αν με θέλγουνε, το βύσσινο να μένει».