Μια Κυριακή

Στα γκράν-γκινιόλ του Άδη τα καντόνια,
μια Κυριακή με κάρα χαμηλά,
μύστης, γρικώντας άρρυθμα τριζόνια,
ρούχα θε να στοιχίσω και ψιλά.

Δεν θα ΄χω συντροφιά, μηδέ αγάπη,
μόνο θαμπάδα γκρίζα στην καρδιά,
καρδιά που θα την σέρνει το δρολάπι,
προς των στιχομανών την λαγκαδιά.

Στους καταπατημένους τους λειμώνες,
εσθλός προφήτης που ΄χει ξεχαστεί,
μ΄επτά θα μοιρασθώ μωρές πλαγγόνες,
το ρέζους του ΄Αη Γιάννη- Νηστευτή.

Και πιο ψηλά στα μαύρα κυπαρίσσια,
κοράκια θα κουκίζουν «nevermore»,
σαν Παναγιές του Θρήνου σε ξωκλήσσια.
παγώνοντας της Στύγας τον ιχώρ.