Αγάπη αυγινή της Σαλονίκης

Στης Σαλονίκης τα στενά, Βαρδάρης-ασφαλίτης

και γω με μαύρο αμπέχονο πενήντα δυό προφήτης,

την πρώτη ψάχνω αγκάλη μου που πια δεν με θυμάται,

σαράφη στεφανώθηκε, με κείνον και κοιμάται.

 

Να με χαλάσουν θέλησαν ποτάμια και γιοφύρια,

περβάζια  με καλέσανε, με σπρώξαν παραθύρια,

μα ζωντανός απόμεινα δίχως καρδιά και ζέση

κι έτσι μαθές πορεύομαι, μ΄αρέσει δεν μ΄αρέσει.

 

Στης Σαλονίκης την πληγή, μύγα στριφογυρίζω,

πίνω κρασί, ρουφώ ρακί, θάλασσες και αφρίζω.

Σακάτικες οι Κυριακές, Δευτέρες ζαρωμένες

και Σπυριδούλες οι ψυχές διπλοσιδερωμένες.

 

Μοτοσακό μ΄εξάτμιση κομμένη η αυδή μου,

χλωρό τραγούδι ασήκωσε στο μέσο της ερήμου.

<<Αγάπη πρώτη κι αυγινή, τυραννισμένη αγάπη,

κατάντησα για σε σφαχτό στον πάγκο του χασάπη>>.