Λ

 

Τους τάφους μας θε νάβρει στα χωράφια,

λίαν πρωί αγρότης με τρακτέρι.

Η τσάπα του δαμάζοντας τ΄αγέρι,

τα λυρικά θα σκιάξει τα ελάφια.

 

Αφρός πυκνός απάνω λησμοσύνης,

και γύρω μας στυγνή τυμβωρυχία.

Θ΄απλώνεται στον κάμπο ησυχία,

ανάκατη με εσάνς της βαλβολίνης.

 

Και ξαφνικά φωνή από τα δάση,

Θα μαρτυρήσει όνομα, πατρίδα.

(Το Λάμδα πια φθαρμένο στην ασπίδα).

Δεν πρόλαβε κανείς μας να γεράσει.