Στο Τροπικό του Καρκίνου

Τα μαύρα τα πουλιά πάντα ζευγάρι,

χαράζουν της εταίρας τη σαγήνη,

με χάρη μπαλαρίνας των Μπολσόι.

Λειψό αποβροχάρικο φεγγάρι,

τη ζώνη του αδίκως πάλι λύνει,

Δάφνις που θε να μείνει δίχως Χλόη.

 

Και γω από γκρεμνούς αποσταμένος,

μιαν έξοδο γυρεύοντας κινδύνου,

στις πενιχρές συντάξεις των κλειδούχων,

τα χείλη θα ματίσω. Με τι μένος,

στο Τροπικό με πνίγουν του Καρκίνου,

ωκεανοί ποτών αλκοολούχων;