Γιατί και ο Ποιητής παραμένει Άνθρωπος

 

Ας βγάλω τέλος πάντων τα σκουπίδια.

(Ο στίχος μου μπορεί να περιμένει).

Συχνά με λυρισμό η Μούσα ραίνει,

αυτούς που αντιπαλεύουνε σαρίδια.

 

Ας βάλω τις πιζάμες με τ΄αρκούδια.

Η παγωμένη νύχτα, βάρκα δίνει

του Ποιητή, να πνίξει τη Φροσύνη,

για να της γράψει πένθιμα τραγούδια.

 

Ας βρω το βιβλιάριο τραπέζης,

πουρνό-πουρνό την σύνταξη να πάρω.

Καλές οι διαχύσεις με τον Χάρο,

μα βάρδα από τον Κώστα της Πρεβέζης.

 

Σαν να με παρασκότισε η γκιόσα.

Που πάω και βρίσκω ο βλάκας τέτοια ζώα;

Αλήθεια, που να βόσκει ο Πεσσόα

κι εκείνο το οικόπεδο στα Λιόσια;