Ο Πεσσόα στις Πόλεις
μιας πόλης που διψούσε για οδύνη.
Πετράλωνα με ξύλινο για Ειρήνη,
σκουπιδαριό και ράγες να γεράσεις.
Οι Φύλακες κρατούσαν σημειώσεις,
σφυρίζοντας θλιμμένα τραγουδάκια.
Σειρές πέντε στο διάβα μου χαντάκια,
παρθένο με κρατούσαν απ΄ανώσεις.
Μεγάλωνα δειλά δίχως Πατέρα.
(Πατέρας μου τα ντοκ του Κεραμέως).
Κανένας δεν μου δίδαξε το χρέος,
με νύχια μου γαντζώθηκα στη ξέρα.
Διαβαίνανε τα χρόνια μες στο πάγο
και γω σε πείσμα κει ν΄απλώνω δίχτυα.
Φανφάρες τώρα, κόκκινα σιρίτια,
μα τόσους στίχους δρόμο απ΄τον Τάγο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου