Στο δρόμο για την Δαμασκό

Γουστάρω φληναφήματα…
Θάματα να πιστεύω,
ποιος θα με στρέψει μουστερής;
Αληθινά ζηλεύω,

αυτόν που ανάφτει το κερί,
την προσευχή του κάμνει,
για να τον έχει ο θεός,
στεγνόν απ΄το ποτάμι,

που σα δενδρί με γκρέμισε,
και που με παρασέρνει,
προς το Μεγάλο Τίποτα.
Η μέρα ήδη γέρνει,

και πλέκοντας τα δάχτυλα,
δούλος του δυσωπώ τον:
«Ταχιά παλιάτσο χρίσον με,
άρχοντα των γελώτων».