Η Υποδοχή

(Μνήμη Πετρούλας Κασίμη)

 

Ο Καραγάτσης πέρασε απ΄την «Υποδοχή»,
ανήμερα τ΄ Άγι΄Αντωνιού, πρωί κατά τες δέκα,
και στρέφοντας το βλέμμα του, κοντά σε μια εσοχή
λαγωνικό ξετρύπωσε τη νιόφερτη γυναίκα.

«Εσύ που μόνη κάθεσαι στον πάγκο των Ψυχών,
και μ΄όνομα σου κτίσανε οι Ναβαταίοι πόλη,
αιθρίασε τι μάκρυνε το τάγμα των ηττών,
που το κορμί σου γάζωνε χρόνους ΄βδομήντα βόλι.

Προς την Μεγάλη Χίμαιρα ταξίδευες καιρό,
με μυλικές μες στου παλτού τις τσέπες δωρισμένες
απ΄τον Θεό του Τίποτα, μα συ λιανό φτερό,
σε κόγχη μια ΄κονίσματα κρατούσες τες κρυμμένες.

Πάνω την κάρα σήκωσε, σκιές μη φοβηθείς.
Αυτές θα γένουν συντροφιά καλή, να το θυμάσαι.
Το σάπιο περιτύλιγμα θα πρέπει να γδυθείς,
κι αγάλι -αγάλι πνεύμα σου στα περιβόλια μπάσε.

Αυτού θα βρεις τον Γιούγκερμαν, τον Λιάπκιν με στολή,
Ρωμαίους να σε νοιάζονται, Γραικούς να σε φροντίζουν,
τους Δάντηδες να στέκονται καθόλα φειδωλοί
με τους κλαυθμούς της Κόλασης, καθώς δεν τους γνωρίζουν».

Ο Καραγάτσης άπλωσε το χέρι με στοργή:
«Ας φύγουμε…Τα δώματα των Φίλων σε προσμένουν.
Λησμόνησε τα βάσανα που σ΄ηύρανε στη γη.
Εδώ η χώρα μαγική…Τα παραμύθια βγαίνουν!»