Η Ταφή

Μικρός βοριάς χαιδολογά τις άρπες των σταυρών,
μιας φούγκας επιτάφιας μοχθώντας νάβρει λύση
κι εγώ που δήλωνα ως χθες απρόσκλητα παρών,
έρχομαι πρώτη μου φορά της γης να κάμω χρήση.

Πάνω κουρελοσύννεφα μουτζώνουν κάθε τι,
τραβώντας προς τη θάλασσα με τα κανιά τους σβέλτα,
ενώ στ΄αυτιά μου ο αχός μιας ανοιχτής tv,
πέρα απ΄την μάντρα : «Always και ultra... H  σερβιέτα».

Πως έτσι ξεκουρδίζεται ο κόσμος ο γνωστός,
αρκούδι που ΄παιζα μικρός, αυτό με τα πιατίνια;
Τώρα μ΄ανοίγει του Θεού του κλέφτη ο λοστός,
τα τιμαλφή ληστεύοντας και της γιορτής λουστρίνια.

Αργάτη πάρε σκέπασε μένανε τον χαλκό,
και μ΄ένα βρώμικο σκοινί ξαφάνισε στα βάθη,
προτού περάσει ο Άγγελος με το μοτοσακό,
να χω προκάμει προσευχή: «Απολείπειν» του Καβάφη.