Το Ενύπνιο

Με παίρνει ο Σωκράτης παράμερα: «Χαζέ,
στον κόσμο με το Χάρο δεν πρέπει αγκαζέ,
σαν όρνιο να γυρίζεις. Ανέλπιδο σκυλί.
τέτοιας λογής σκερτσάκια μονάχα οι δειλοί!

Στο θάνατο τι βλέπεις; Ένα του πες καλό.
Η Φύση σου χει δώκει σκληρότατο φαλλό
κι εσύ το χαϊβάνι σκορπάς χρυσή μαγιά,
στους τέσσερις ανέμους. Καλά σε λεν ραγιά!

Ο ήλιος είναι φίλος, ο ξένος αδελφός,
η θάλασσα μια σούπα αυγοκομμένη φως.
Βαρκάκι ν΄αρματώσεις, να πάγεις στ΄ανοιχτά
κι ας είναι τα σκοτάδια στο Ικάριο πηχτά.

Κακόμοιρε πρεσβύτη, πενηνταφτά χρονών,
που ζεις από την γέννα μέσα στην Πλάση απών,
γλυκά σε χαιρετίζω εδώ στον  Ιλισσό.
και χάρισμα σου δέξου, ετούτο τον πυρσό».

«Σ΄ευχαριστώ Σωκράτη για τόσα σου καλά
λογάκια που μου λέγεις σα μάτι μου σφαλά.
Σηκώνω τον πυρσό σου και βουρ για την στρωμνή,
όπου με την κυρά μου κοιμόμαστε γυμνοί».

 Εγέρθηκα στις πέντε με κάργα πυρετό
και ζήτησα της Καίτης να φτιάξει ένα ζεστό.
« Να πεις σ΄αυτήν την Σώ…τη που την παραμιλάς
και σάλια απ΄την καύλα τον τόπο πιτσιλάς ».