Νεκρός στα Πατήσια

Δειπνούσα ψες στην έρημη ταβέρνα,

μασώντας της ψυχής μου την σταβλίσια

σαν Χιώτικη. Αργά κατά Πατήσια,

εκίναε άλλη μια η παλιά λατέρνα.

Δεν είχα γρυ να πω στον ταβερνιάρη,

μονάχα «τι χρωστώ;» κι απέ «αντίο».

Απάνω λιποθύμαγε το Θείο,

στραμμένο προς της Μέκκας το λιθάρι.

Εκάτη κρουσταλλένια… Τι ζητούσα;

Σκατόφτυαρο το χέρι. «Πως ζητιάνος,

δίχως μια στέγη ώσπερ τσιρκολάνος;»

τις στράτες εκμετρούσα  κι απορούσα.

Και στρίγγλισε σαλή: «Άνδρα καρμίρη,

πίσω γραμμή στου Βήτα το τσαντήρι».