Ένας Έλληνας

Θαρρώ πως έφθασ΄ο καιρός,

βαριές να ειπώ κουβέντες,
τι με πλακώσαν τα θεριά,
σε θάλασσες και σε στεριά,
σα μάλλινες κουβέρτες.

Φαντάζω βλέπεις μαλθακό,
του καναπέ σκυλάκι,
με το λουρί σφικτά πολύ,
και κρίση άνευρη, θολή,
χυμένο σε χαλάκι.

Μα κάμνουν λάθος και τροπή,
θα δώκω στοχευμένη,
που θα γανιάσουν να σωθούν,
κι ίσως εντέλει να τους βρουν,
με μαδημένο γένι.

Γιατί ανήρ που δε μιλεί,
και δείχνει μετρημένος,
σα ΄ρθει κατάλληλη στιγμή,
σφίγγει με νεύρο την πυγμή,
και σου γαμεί το γένος.