Ο κόσμος που γεννήθηκα

Ο κόσμος που γεννήθηκα,
έχει ΄ποθάνει,
μόνο χαλάσματα υγρά,
και κάτι αντάρτες με τον γκρά,
στου νου το χάνι.

Ο κόσμος που γεννήθηκα,
σε τάφο μένει,
ωραία νεκροκεφαλή,
που το κασόνι κουρταλεί,
σα Μάρτης μπαίνει.

Ο κόσμος που γεννήθηκα,
ζέχνει φορμόλη,
μα δεν τρομάζω τον χαμό,
(γαμώ τη φύτρα μου γαμώ),
και την ασβόλη.