Ο Χειμωνάνθρωπος

Την Άνοιξη μπιζέρισα
με το δροσάτο αγέρι,
χορταρικό και λέλουδα,
το λαμπερό τ΄αστέρι.

Σα στέκεις είκοσι χρονώ,
κουνιέσαι και λυγιέσαι,
μα σα γερνάς φελέκι σου,
γυρνάς και καταριέσαι.

Επίτηδες πουκάμισο,
ξεκούμπωτο στο χιόνι,
να βρίσκει σάρκα ο βοριάς
τ΄αρνάκια που παγώνει,

αφιώ και λέγω μάστιζε
ραγιάνι, μην λυπάσαι
κι άμα του τάφου δώκεις με,
ευλογημένο να ΄σαι,

ό,τι γλυτώ Βαγγελισμό,
Λαμπρή και πρώτη Μάη…
Θέλω Χειμώνα να χαθώ,
χειμώνας να με φάει.