Τα καπλάνια

Ανίκητα του χρόνου τα καπλάνια,
τες πλάτες σου ξεσκίζουν, σπάνε βάζα.
Χτικιό και συ βγαλμένο από την μάζα,
τι θάρρεψες φτωχέ μου θείε Βάνια;

Πορεία έχεις πάρει και το ξέρεις.
Φασκιά σου, σ΄ένα θάνατο σε φέρνει.
Τη σκαλωσιά που σάπισε και γέρνει,
να την ματίσεις πως θα καταφέρεις;»

« Μαθές υποστυλώματα γκρεμίζω,
ατός μου μην σας έχω δράμι χρεία.
Σε ζήση μέσα πόρνη  και αχρεία,
ορθός για λίγο ακόμα τι κερδίζω;

Ο άντρας που δεν είναι ότι νάναι,
καπλάνια δεν ΄πιτρέπει να τον φάνε».