Του γέρου ο θάνατος

 

Ο θάνατος προσπέρασε,
τα είκοσι μου χρόνια,
αφήνοντας με άτρωτο,
μέχρι να ιδώ εγγόνια.

Μα τέτοια δεν του συγχωρώ…
Μανιάτικο φυλάγω,
που μ΄έχει κάμνει στανικώς,
μερονυκτώνε φάγο.

Οιδίπους επί Κολονώ,
(διάβαζε να μαθαίνεις),
λέγει πως είναι φρόνιμο,
παιδάκι να πεθαίνεις.

Γιατί του γέρου η τελευτή,
πράξη πολλά γελοία,
την επρογκάν οι συγγενείς:
«Τήρα σκατά κηδεία…»

Ο θάνατος έχει αξιά,
σαν εύμορφο το πτώμα,
τι απ΄τα ΄ξήντα κι ύστερο,
χώμα σκεπάζει χώμα.