Η Εκταφή

Θυμίζεις τώρα μια θλιβή
γριά και κακομοίρα,
που ψάχνει μες στα κόκαλα,
αρχαία κάποια λύρα.

Κι όσο κρατά η εκταφή,
υπάρχει φως κι ελπίδα,
μα σύντομα θε να γευτείς,
Αγαρηνών λεπίδα.

Γιατί σαν πόρνη έζησες,
πουτάνα ξεπουλήθεις,
κι έφτασες ασυλλόγιστα,
στα σωθικά της λήθης.

Βάλε λοιπόν χεράκια σου,
και τράβηξ΄απ΄το χώμα,
την ίδια σου την κεφαλή,
λειψάνι για κονόμα.