Το στριφτιδάκι

Μια νύχτα όρτσαρες πανί,
κρυφά κλεφτά για μάκρη,
και σαν καλοξημέρωσε
ο Γεραμπής,
κοινώνησα το δάκρυ.

Στρίφτι-στριφτιδάκι σέ ΄λεγαν μικρή,
πρώτη μου αγάπη και κατάπικρη.

Και από τότε αερικό,
χαψώνομαι στο σπίτι,
ανάβοντας τον φάρο μου
τον πρόστυχο,
με τον αποσπερίτη.

Μήπως θελήσεις κάποτε,
μην τύχει και λυγίσεις,
και θυμηθείς του Γιάννη σου
την αγκαλιά,
στο ρετιρέ της Βύσσης.