Η Νεκρανάσταση

Θωρεί «Σωκράτους» και γελά:
«Ποιος σκέφτηκε καριόλης,
τέτοιας λογής φληνάφημα,
εν μέσω της ασβόλης;

Πως βρέθηκα στην Αττική,
σ΄απόπατο  Αθήνα;
Αρές σ΄αυτόν που μ΄έβγαλε,
στο φως με την αξίνα.

Τότες που χρόνια ολόχρυσα,
εγώ θανή ζητούσα,
φαντάσου τώρα γύρα με,
Περσέπολη και Σούσα;

Ο Άλκης μου πρωθυπουργός,
δεν λύνει, μόνο δένει.
Ερμοκοπίδες στη Βουλή…
Γι΄αυτούς; Μονάχα αίνοι.

Κάλλιο λοιπόν το κώνειο,
να πάρω μονορούφι,
παρά να γένω των Γραικών
των νέων, κλοτσοσκούφι».

Μα το βοτάνι ψάχνοντας,
σε κάποιο φαρμακείο,
νοιώθει κομμάτι δύσκολο,
να ξεγδυθεί σαρκίο.

Κι έτσι το παίρνει απόφαση,
πως μόνη σωτηρία,
είναι να μάθει εξ΄αρχής,
να ζει με τα θηρία.