Θείε- Χάρε

Χρόνους εξήντα ψυκτικός,

συνήθισα το κρύο,

τον θάνατο με το μικρό

να τον καλώ,

νομάζοντας τον θείο.

«Θείε-Χάρε ξέρνα τα χαμπάρια σου.

Έχεις λίγο χώρο μες στ΄αμπάρια σου;»

Μ΄ένα καΐκι ψαριανό,

λυκόφως θα μπαρκάρω,

Δεκέμβρη μήνα στις γιορτές

ανάμεσα,

με τιμονιέρη Χάρο.

Φόβος μηδέν μα τι φελά,

σαν κροταλάν οι άλλοι;

Πρέπει κι εγώ με την σειρά 

μου να σκιαχτώ,

να σκύψω το κεφάλι.