Τα Μάτια Σου

Τα μάτια σου δεν άλλαξαν Καλή,

κι ας έχουν σε τσακίσει τόσα χρόνια.
Κραδαίνει ο χάρος θάλασσες κοτρόνια
να σε πετύχει. Άστοχος… Χαλί

στα πόδια σου εγώ, κατακτητής

που ΄πέστρεψε στην πόλη του ζητιάνος.
Κι αν κάποτε περήφανος σαν διάνος,
τραγούδησα για λίγο ποιητής,

φραγμένη έχω τώρα τη φωνή,

ξερόκλαδα τα μέλη. (Νικοτίνη
με μαύρη φορεσιά πνεμόνια ντύνει).
Τις «πτήσεις» μου, μπαστούνι διακονεί.

Τα μάτια σου δεν άλλαξαν Καλή

και όσο ζω δεν πρόκειται ν΄αλλάξουν.
Τα σώματα γραφτό τους να ρημάξουν,
μα όχι εκειό το διάφανο γυαλί.