Επτά φορές

Επτά φορές μ΄αρνήθηκες
μπροστά στις σάπιες μνήμες.
Ήτανε βράδυ Κυριακής,
στην εμπασιά της φυλακής,
που μαύρη σάρκα γδύθηκες,
μολεύοντας τις ρίμες.

Λόγια δεν είχα γυάλινα,

φιλιά να συλλαβίσω,
μόνο μια λόγχη να κρατώ,
κουπί για να κωπηλατώ
τις θάλασσες που απάλυνα
φυτεύοντας μια νήσο.

Επτά φορές μ΄αρνήθηκες

και μια που δεν το ξέρεις.
Ο χρόνος όμως βάλσαμο,
ξόρκισε βάρος,  βάσανο.
Στο φάσμα είπα: «Λύθηκες,
δε θα τα καταφέρεις».