Σε Πάγο

Σε πάγο τη καρδιά μου συντηρώ,

πενήντα συναπτά και πέντε έτη.
Η πόλη κοιμητήρι ανθηρό
κι εγώ προαγωγός στυγνού εφέτη,

σε δίκη πειραγμένη, Αττική

τον φταίχτη περιλούζω με φαρμάκι.
Πάνω απ΄όλα πνεύμα και ηθική,
σαν θάλασσα λερή στο Καλαμάκι.

Σε πάγο τη καρδιά μου νουθετώ,

σε γκρίζα πρωινά με την ομίχλη.
Παράλληλα στιχάκια επαιτώ,
ξαφρίζοντας πυκνά -συχνά την «Κίχλη».

Και σαν φανεί το πλήρωμα γοργά,

ως φως και αστραπή και χειρουργείο,
ο Άγγελος κλητήρας του ΟΓΑ,
τα χρέη θα γυρέψει επί δύο.