Ο κύριος-Άρης

Ένας γκέκας μαύρος μες στο χιόνι,
μαθημένος χέρια να δαγκώνει,
ξάπλωσε βαρύς, άκου να χαρείς
κι έκαμε θυσία στη ραστώνη.


Γαύγισε δυο λέξεις κουρασμένα,
μάνα του βλαστήμησε και γέννα
και χωρίς ντροπή, (μάγκες τι τροπή;)
έδειξε με νύχι του εμένα.


«Νάτος ο Ιούδας Ισκαριώτης,
ο καλός μου κοντοπατριώτης.
Που ναι η σάρξ, τα οστά; Άσε τα γνωστά...
Γύρω σου και μέσα σου ωμότης.


Για καρντάση σ΄είχα και για φίλο
και δε με τρατάρεις μήτε φύλλο,
άνθρωπε κακέ και Θεών λακέ,
ξίνισε στη γούλα σου το μήλο».


Ένας γκέκας πρώτο παλληκάρι,
που τον ξέραν όλοι κύριο-Άρη,
άλλαξε πλευρό, κίνησε φτερό
κι έγινε μπουχός προς το φεγγάρι.