Πιόνι

Ξερνάνε ραδιόφωνα,

τραγούδια πεθαμένα

και συ με πόνους στα νεφρά,

τα κόκαλα βλαμμένα,

μιαν εποχή αναπολείς,

που βάσταγαν οι ώμοι,

των Ελαιών τον τενεκέ.

Χιονόχρωμη πια κόμη,

την πεθυμάδα της  δηλοί,

κραυγάζοντας: «Αγγόνι!»

Κάποτε παίκτης φοβερός,

κατήντησες το πιόνι,

που δίχως  στάλα τσαγανό,

λιμνάζει σε σκακιέρα,

αδίκως προσευχόμενο,

πριν Μαίτρ το κάμει πέρα.