Η Επιστροφή στην Αγέλη

Λένε πως είν΄ ο άνθρωπος,
για τους ανθρώπους λύκος,
και λάσπη κόβει ο νουνεχής,
και γίνεται αγροίκος,

και γίνεται καλόγερας
δίχως Θεό, φαμίλια,
τα χώματα ποτίζοντας,
μουσκεύοντας μαντήλια,

ότι βαριά η μοναξιά,
και δύσκολα βαστιούνται,
τα ρέματα  στα μάτια του.
Κάποτε, σπλάχνα σειούνται,

κι αλλάζει νου ο νουνεχής,
ματαγυρνά στην πόλη,
σαρκίο  μαρινάροντας,
να φάνε οι λύκοι όλοι.