Η Πτώση

Μια γλώσσα κρένεις κουρελού,
(φωνήεντα λειωμένα),
Αρχαίους ξεκουκίζοντας:
«Γάλατα ξινισμένα,

σαν έχεις και καρδαρικό,
χυμένο απά στο χώμα,
η έμπνευση πια δε φελά,
ας είν΄και γαλαντόμα».

Έτσι μιλάς και μόνο εγώ,
μπορώ να καταλάβω,
τι είδωλο σου καρτερώ,
στην άκρια ΄κεί στον κάβο,

ορμή που απερίσκεπτα,
θα με γκρεμοτσακίσει,
σε βράχο απάνω και δειλό,
για πάντα θα με χρίσει.