Προσευχούλα

Ο δρόμος χάνεται…Σκυλιά
γαυγίζουν νύχτα-μέρα,
τους οδοιπόρους σαν κι εμέ.
Σαρδόνιε πατέρα,

αν και δεν έστερξα ποτές
στην ύπαρξη σου δώσε,
σθένος, πυγμή κι αποκοτιά,
εμήν καρδίαν τρώσε,

με την αψάδα των λευκών
της Λήμνου και  των Σπάτων,
για να βαδίζω θαρρετά,
εν μέσω αποπάτων,

οδό που δάκνει, σφίγγει με,
σαν άρκτος και σα φίδι.
Σαν τέλος θές συντόμεψε,
τ΄ανόητο ταξίδι.