Το κασκόλ

Το κασκόλ μου θα γένει αγχόνη,
σαν φανείς των λυγμών χελιδόνι,
τη φωλιά σου να φτιάξεις με τέχνη,
στου μονήρους την στέγη που ζέχνει,

αθυμιά κι επικάρδιο άλγος,
και σελήνης τα ράκη. Τι άγος,
ο χρησμός Δελφικός πάλι κρύβει;
«Το ΄να χέρι το άλλο δεν νίβει».  

Ξαναγράφω… Κασκόλ μου αγχόνη!
Το μαλλί κάποια μέρα σκοτώνει,
και το πρόβατο παίρνει πρωτεία,
οδηγώντας το παν στη σκοτία.

Κρεμασμένος γερά έτσι ωραία,
παιχνιδάκι πνευμόνων Βορέα,
στο ψιλό άς με πάρει ο στίχος,
και του τρένου που φτάνει ο ήχος.