Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη

Με κάψουλα του χρόνου ένα βράδυ,

τα σύνορα δρασκέλισα του Άδη

και γύρισα ξανά στα περασμένα,

στις μέρες-πυρκαγιά του εικοσιένα.

Τον Στρατηγό ζητούσα, τη σκηνή του,

στο βάραθρο να γένω το σχοινί του.

Τον πέτυχα με πυρετό βαρβάτο,

ν ΄αδειάζει κούπες πλήθος άσπρο πάτο.

«Γεια και χαρά σου ορέ Καραϊσκάκη!

Για κάτσε να σε παίξω ένα σκάκι.

Χεζοκατούρα λόρδους και Κοχράνη,

Φάληρο, Τζιτζιφιές, Πασαλιμάνι.

Γιωργάκη μ΄ένα βόλι στο ασκέλι,

γραμμή θα πας σα το σκυλί στ΄αμπέλι.

Στ΄αυγά σου κάτσε, να σου λείπει η χάρη,

γήπεδο πριν σε κάμουν και δοκάρι.

Δεν βλέπεις πως στην έχουνε στημένη;

Η μάχη αυτή μπορεί να περιμένει.

Ας παίξουμε ακόμα μια παρτίδα,

μάτσο μαλάκες έχει η πατρίδα».

Μου γέλασε πικρά και μου ΄πε: «Σπάσε…

Κλαψούρες κι εκδουλεύσεις χθόνιες πάψε.

Στα χρόνια σου ταχιά τα σιχαμένα,

τη πάρτη σου Γιαννάκη κι άσε μένα».