Η Ζωή Εν Τάφω

 

Το πρόσωπο του πλένει με βροχή.

Άλλες φορές σαν κάποιος τα λουλούδια

ποτίζει. Τότες πιάνει τα τραγούδια,

που παίζαν φωνογράφοι μια εποχή.

 

Ανοίγει το βιβλίο της Εσθήρ

μα τα σκοτάδια φευ, δεν συναινούνε.

Πως κρύβεται θαρρεί να μην τον βρούνε

οι Γερμανοί. Σκυφτός ανοίγει πυρ,

 

μετακινώντας ξύλα και πανιά.

Πως βρέθηκε σε τούτη δω την τρύπα;

Ο κόσμος πια μαθές δεν έχει τσίπα

και στήνει στα γερόντια παγανιά.

 

Τον πνίγει το λιβάνι το φθηνό.

Βήχει πολύ μα ποιος να τον ακούσει;

Μια ρίμα μουρμουρίζει από το <<Πούσι>>.

Ο θάνατος μυρίζει αχινό.