Ο Ορειβάτης

 

Νυστέρια βραδινής περιπολίας

και ράμματα διπλά των φεγγαριών,

σιμούν, ραγιάνια, όμβρος, πυρ, χιών,

μου δώρισαν βουνά μελαγχολίας.

 

Και βγήκα σαστισμένος ορειβάτης,

δίχως μπαστούνια, σάκο εκδρομικό,

σαν μιας κοπής παλιάς αερικό,

να βαπτιστώ στον τύμβο της Ελάτης.

 

Δεν είχα της ακμής την περηφάνια,

τρεμούλα μου δονούσε τη καρδιά,

ξερολιθιές πατούσα και κλαριά,

ανοίγοντας νια στράτα προς τα χάνια.

 

Αλί σε με. Δεν κράτησε το πόδι.

(Του Άδη με τραβούσε η σχισμή).

Φανάρια, ταβερνεία, οικισμοί,

μια χαραυγή μου ξέβγαλαν το ξόδι