Μια εποχή στα χώματα

 

Σεπτέμβρη πια τ΄αστέρια χαμηλώσανε,

γυρεύοντας λιμένα και πορθμείο.

Το ισχνό τους φως με δάκρια παραδώσανε,

να λαμπρυνθεί των Μάγων το χημείο.

 

Διψούσαν τα χωράφια για ενόραση,

για λέξεις δίχως νόημα κανένα.

Μήνες εννιά μαγείρευε η κόλαση,

τον δέκατο μου κλέψανε την πένα.

 

Σεπτέμβρη πια η σάρκα ψευτοπάλευε,

με τα θεριά που χίμηξαν ομάδι.

Πρωτοχρονιά ο νους ασπίδα σάλευε,

δαγκώνοντας της ρίμας το αλφάδι.

 

Ταφόπλακα γυμνή από συνθήματα,

με βύθισε σε χάψη χωματένια.

Την άνοιξη ξεβράσανε τα μνήματα,

ένα παιδί με δέκα πόντους γένια.