Η σκηνή στο νεκροταφείο

 

ΑΜΛΕΤ:Οράτιε, του Γιόρικ το κρανίο,

μην σκιάζεσαι. Φτυστό με το δικό μας.

Αγνόησε το σκούντημα της βρώμας.

Μια πέτσα μας χωρίζει. Μπούζι, κρύο

 

πράμα ο θάνατος. Άνθισε θλίψη…

(Νεκρός ήδη ο άνθρωπος γεννιέται).

Θεός από ψηλά τρισκαταριέται

και βιάση πια στο χώμα να τον κρύψει.

 

ΟΡΑΤΙΟΣ:…!!!

 

ΝΕΚΡΟΘΑΦΤΗΣ:Αφέντη μου, βαριά φιλοσοφία.

Η γλώσσα βλέπω, πάει σου ροδάνι.

Για την Δανιμαρκία τι φυντάνι

ξέχωρο συ και πόση ευστροφία; …

 

ΑΜΛΕΤ:Αχ, βγάλε τον σκασμό κυρ-νεκροθάφτη

σκληρόκαρδε. Πως να σε κάμω ζάφτι;