Ο Ζητιάνος

 

Με χέρι απλωμένο, φίσκα ψύλλους,

μιας χίμαιρας γυρεύω τις ανέσεις.

Τ΄ομολογώ… Υπήρξαν παραινέσεις,

από εχθρούς συχνά μα κι από φίλους.

 

-Στ΄αυγά σου κάτσε,  γέρασες καημένε.

Οι δρόμοι πια δεν κάνουνε για σένα.

Γενήκαν όλα κίβδηλα και ξένα.

Στα ίδια τα γνωστά, στάσου και μένε.

 

Ένας ζητιάνος χύθηκα στη πλάση.

Βαριόμουν σφόδρα, ήταν και η θλάση.