Στων Στύρων τα γρασίδια

 

Τα σώματα γυμνάζαμε στις θλίψεις,

στον άσχημο καιρό, στη καταφρόνια.

Τις νύχτες του Σεφέρη τα τριζόνια,

μας μάθαιναν να ζούμε με ελλείψεις.

 

Χορτάσαμε λιβάνι νοτισμένο.

(Στα δάχτυλα μας κόλλαγε σα τσίχλα).

Μπροστά σε δυο εταίρες και μια Στρίγγλα,

δώσαμε όρκο τον νενομισμένο.

 

Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια

και γέννησαν αυγά με την αράδα,

το ρίξαμε στο πιόμα, στη  λιακάδα,

ανέμελοι στων Στύρων τα γρασίδια.