Φίλοι

 

Τα Σάββατα μαντρώνονται οι φίλοι,
να πιούν απ΄το σφουγγάρι διψασμένοι,
χολή και ξύδι. Κάποιος θα πεθαίνει,
κάποιος στραβό χαμόγελο στα χείλη.

Αισθήματα φυγόκεντρα, ξεφτέρια
που ράμφισαν νωρίς τον γερακάρη.
Αυλή ταβέρνας, νύχτα με φεγγάρι.
-Παράτα Νικολάκη τη μιζέρια.

Τα κάτοπτρα στον Άδη. Μουρμουράνε
για τρίτοξα γιοφύρια, για μπεντένια,
για χίμαιρες, αλώνια μαρμαρένια.
Τέλος, με οίνο άκρατο μεθάνε.

Και όλο ξεμακραίνουνε οι φίλοι.
(Τα Σάββατα δεν είναι πια τα ίδια).
Τους σέρνουν οι βδομάδες σα σαρίδια,
στο πράσινο απάνω τώρα μίλι.